Rozdział 2

         Soundtrack: The Constellations - Side By Side

Dedykacja: Dla pewnego osobnika płci męskiej, którego śmiem nazywać moją sympatią.

Nick

Miniony dzień w szkole należał do jednych z najszybszych. Dopiero przekraczał próg o 7:45 rano, a już wychodził frontowymi drzwiami do domu. Poprawił zwisającą z prawego ramienia torbę, a potem rozglądnął się po placu przed szkołą. Zatrzymał się w pół kroku widząc, jak na huśtawce siedzi dziewczyna w jego wieku z prostymi, brązowymi włosami. Stał tak wpatrując się w nią przez dłuższą chwilę, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Nieznajoma wyciągnęła telefon, napisała wiadomość tekstową, a potem jej wzrok spoczął na Jonasie. Uśmiechnęła się nieśmiało, a on uznał to za coś w rodzaju zaproszenia i podszedł do niej.

- Cześć. - zaczął, odwzajemniając uśmiech.

- No cześć. - odparła, patrząc w oczy loczka. - ładnie to tak mnie ściągać wzrokiem?

Zaśmiała się obserwując, jak na twarz Nicka wstępuje rumieniec. Zaraz potem chłopak zajął drugą huśtawkę, uprzednio pozostawiając torbę przy piaskownicy.

- Jestem Nicholas. - przedstawił się, patrząc w stronę dziewczyny.

- Demetria, skoro już mówimy nasze pełne imiona. - również na niego spojrzała, a gdy ich oczy się spotkały, Lovato zaśmiała się cicho.

- Znowu to robisz! - krzyknęła, odwracając wzrok.

- Co robię? - zdziwił się chłopak, wciąż się na nią patrząc.

- Ściągasz mnie wzrokiem.

- Już nie będę.

- Mam nadzieję.

 Uśmiechnęli się. Nagle w kieszeni brązowowłosej coś zawibrowało, a gdy wyjęła to z kieszeni, Nick dostrzegł telefon. Odebrała go, porozmawiała przez chwilę, a gdy się rozłączyła, wstała z huśtawki.

- Muszę lecieć. Miło było Cię poznać, Nicholasie. Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy. - powiedziała, a potem obdarzyła swojego towarzysza najpiękniejszym uśmiechem, na jaki było ją stać. Odwzajemnił go, a potem również wstał z huśtawki. Zarzucił torbę na ramię, stając zaraz obok niej.

- Chętnie cię odprowadzę. 

- Mieszkam daleko...

- Tym lepiej, spędzimy razem więcej czasu. - szturchnął ją lekko łokciem, a ona odgarnęła grzywkę.

- W takim razie dobra.

Harry

 Wsiadł na rower, a potem opuścił tereny szkolne. Z ciągłym uśmiechem na ustach jechał uliczkami Londynu, mając przed oczami twarz Lloyd. Pokręcił głową nie wierząc, że to on miał takie szczęście. Wtedy w gabinecie doskonale wiedział, kim ona jest; ostra dziewczyna pod przykrywką tej nieśmiałej. Uwielbiała imprezy, już nie raz ją widywał w jakimś klubie po północy. On zaglądał do nich tylko przelotnie. Nie znajdował ukojenia w alkoholu tak, jak inni. Dla niego alkohol  był czymś przeklętym. W dzieciństwie jego ojciec praktycznie codziennie wracał do domu zapity i wyżywał się na całej rodzinie. Któregoś dnia jego wujek, a brat ojca nie wytrzymał i wdali się w bójkę. Od tamtej pory nie widział swojego ojca i nigdy nie doszedł, co się z nim tak naprawdę stało.

Zimny wiatr smagał jego policzki, a on jechał coraz szybciej. Dotychczasowy uśmiech zastąpił obojętny wyraz. Wjechał na chodnik, pedałując coraz wolniej. 

Pierwszy dom, drugi, trzeci.

Przy czwartym skręcił na podjazd i zsiadł z dwukołowca. Oparł go o drzwi do garażu, a potem wszedł do budynku.

- Wróciłem! - krzyknął, ściągając buty i rozglądając się po korytarzu. Nikt mu nie odpowiedział, jak to się codziennie zdarzało. Wszedł do kuchni, a kiedy nie zastał w niej nikogo, walnął się z otwartej dłoni w czoło.

- Badania... - przypomniał sobie, siadając na krześle. Chwycił pozostawioną na blacie butelkę pepsi, odkręcił zakrętkę i wziął łyka. 

Odkąd u jego matki wykryto raka, postanowił nie pokazywać po sobie bólu. W jakimś stopniu się na niego uodpornił, jednak wciąż cierpiał. Po stracie ojca zamknął się w sobie, jednak dostał prawdziwą pomoc od kuzyna. Justin od tamtego czasu był dla niego jak brat, którego nigdy nie miał. Dzięki niemu wydostał się z dołu po odejściu ojca, a teraz po chorobie matki. Bieber nauczył go, że rak to nie wyrok, a Anne jest silną kobietą. Bo jest i zawsze nią była. 

Raka wykryto w 2011 roku. Pierwszą osobą, która dowiedziała się o chorobie była jej siostra, a mama Justina. Harry miał dowiedzieć się o tym dopiero wtedy, kiedy będzie taka konieczność, jednak Justin miał wyjątkowy talent do podsłuchiwania i usłyszał to i tamto i powiadomił Styles'a. On i jego długie uszy.

- Harold, jestem! - usłyszał krzyk rodzicielki, dochodzący gdzieś od strony korytarza. Uśmiechnął się mimowolnie, zrywając się z siedzenia. Zaraz po ucałowaniu ją w policzek, wziął od niej dwie torby z zakupami i odniósł je do kuchni.

- Jak badania? - zapytał, wyjmując z jednej siatki jabłko i wgryzając się w nie.

- Jak zawsze... - uśmiechnęła się dobrodusznie obserwując, jak syn wpakowuje wszystkie rzeczy do lodówki, a potem odkłada siatki na swoje zwykłe miejsce.

- Jakieś szczegóły? - nalegał, siadając z powrotem na krzesło.

- Później. - ucałowała go w czoło, a potem zajęła się przygotowywaniem obiadu.  Styles zeskoczył z krzesła, chwytając po drodze telefon.Napisał krótką wiadomość do kuzyna, a potem odrzucił go na kanapę. Chwilę po tym zajął miejsce obok aparatu i włączył telewizor. Akurat puszczali maraton Punk'd. Od zawsze uwielbiał ten serial, więc tego popołudnia nie miał zamiaru robić niczego innego.

Demi

Pożegnała się z Nickiem, a potem z uśmiechem na ustach weszła do domu. Zamknęła drzwi, kierując się do kuchni. Wzięła z lodówki jogurt, otworzyła go, wzięła łyżeczkę i zaczęła jeść. Zdziwiła ją panująca w całym domu cisza. Mama już dawno powinna wrócić z pracy, a ona każdego popołudnia krzątała się po domu, a robiła to dość hałaśliwie. Teraz natomiast było cicho jak makiem zasiał.

Zdziwiona skierowała się po schodach do pokoju rodzicielki by upewnić się, że wróciła po ośmiu godzinach pracy. Drzwi do jej pokoju nie były zamknięte na klucz, więc bez problemu je otworzyła. 

Jogurt wypadł jej z ręki, a w jej oczach nagromadziły się łzy.

- Jak mogłaś... - zaczęła, zanim kobieta zdążyła cokolwiek powiedzieć. Jej nagi towarzysz nakrył się kołdrą, a potem wypadł z łóżka. Sama Jessica nałożyła na siebie koszulę nocną, patrząc błagalnym wzrokiem na córkę.

- Demi... - zaczęła zakłopotana, jednak Demetria wybiegła z domu.

Cała zapłakana popędziła uliczkami Londynu w jej ulubione miejsce. Zatrzymała się dopiero w parku, siadając na ławce. To popołudnie nie należało do najcieplejszych, wręcz było niesamowicie zimno, ale nie przejmowała się tym.

Widok jej własnej matki z obcym mężczyzną rozwalał ją od środka. Nie była w stanie pogodzić się z tym, że jej rodzicielka przespała się z innym facetem. Przecież tata był idealny, co jej w nim przeszkadzało? Przynajmniej z perspektywy Demetrii, jej ojciec był wspaniałym człowiekiem. Wciąż nie rozumiała, jak Jessica mogła zadać taki cios swojej rodzonej córce i własnemu mężowi. Ona była dla nich wszystkim i vice versa.

Skuliła się na ławce, ocierając wciąż cieknące łzy. Otarła je jednym ruchem dłoni zastanawiając się, jak potwornie musi teraz wyglądać. W końcu zawsze nosiła ostry makijaż, który z pewnością spłynął już ze łzami. Nie zwracała jednak najmniejszej uwagi na zdziwione miny przechodniów, gdy ona tak skulona na ławce w parku wylewała swoje smutki. W jej głowie tłukło się jedno zdanie.

Ona go zdradziła.

Nie wyobrażała sobie zdradzić osoby, którą szczerze kochała. Nawet, jeśli ta osoba widywana była tylko późno w nocy i wcześnie rano. Tata i jego głupia praca, przez którą nie miał dla nich czasu.

- Demi?! - usłyszała krzyk i skierowała wzrok w tamtą stronę. Poczuła ciepło w głębi duszy, kiedy ujrzała swoją dobrą przyjaciółkę. 

- Ariana... - zaczęła, jednak dziewczyna ściągnęła już z siebie ubranie wierzchnie i nałożyła je na zmarznięte ramiona Lovato.

- Co ty tu robisz? - zapytała zdziwiona, przytulając do siebie Demetrię. Ta wtuliła się w Grande, przełykając łzy.

- Uciekłam, ale nie chcę o tym gadać. - odpowiedziała cicho, obejmując Arianę.

- Nie nalegam. - poczuła, jak Grande ucałowała ją w czoło. - Chcesz wrócić do domu?

- Może potem.

- Chcesz tu zostać?

- Zdecydowanie.

Nick

-  Nicholas, czy to ty? - usłyszał krzyk ojca dochodzący gdzieś z piętra.

- Nie, to jakiś włamywacz który dziwnym trafem ma nasze klucze. - odkrzyknął, ściągając buty. Zamknął drzwi frontowe, przez które wpadało zimne powietrze i skierował się w stronę miejsca, w którym aktualnie przebywał Jerry.

- Tato, co ty wyrabiasz? - zaczął, gdy ujrzał ojca stojącego na dość wysokiej drabinie i majstrującego coś przy lampie.

- Wykręcam lampę, nie widać? - odrzekł z poważną miną.

- Po co? - Nick oparł się o framugę drzwi, czekając na wyjaśnienie.

- Bo mi się nudziło. - zażartował ojciec, schodząc z drabiny. - tak na poważnie, to wymieniałem żarówkę, bo się przepaliła. - uśmiechnął się dobrodusznie, wymijając syna i schodząc po schodach na parter.

- Gdzie mama? - Jonas zszedł za ojcem, rozglądając się w poszukiwaniu rodzicielki.

- U ciotki, powinna niedługo wrócić... Chwila. - okręcił się parę razy wokół własnej osi, a potem z uśmiechem na ustach otwarł piekarnik. Wyjął z niego pieczeń, stawiając ją przed Nickiem.

- My mamy to we dwójkę zjeść? - uniósł brwi chłopak, wskazując palcem na jedzenie.

- Pewnie. - odrzekł rozpromieniony Jerry, ściągając z ręki rękawicę kuchenną. Nastroił dwie porcję, podczas gdy Nicholas zajął miejsce przy stole. Chwycił w ręce sztućce, zabierając się do jedzenia kolacji. 

- Tato? - zaczął, wbijając wzrok w porcję na talerzu.

- Tak?

- Czy między tobą a mamą wszystko w porządku? - spojrzał w oczy ojca i dostrzegł w nich zaskoczenie i coś, czego nie dał rady określić.

- Ja... Jasne, czemu by się miało coś dziać? - na twarzy Jerrego pojawił się wymuszony uśmiech.

- Bo od dobrego tygodnia mama siedzi u ciotki. Codziennie mówisz, że niedługo wróci, a wciąż jej nie ma. Co się dzieje? 

Ojciec odstawił sztućce na stół, zakrywając oczy palcem wskazującym i kciukiem. Przez długi czas uciekał od odpowiedzi, aż w końcu odparł cicho.

- Spieprzyłem sprawę. - zaczął, przecierając zmęczone już oczy

- W jakim sensie?

- W takim, że twoja matka nie chce mnie znać. - spojrzał gdzieś za okno, podczas gdy Nick wciąż go obserwował. - Chcieliśmy ci powiedzieć, ale jeszcze nie teraz...

- O czym? - naciskał Nicholas. Musiał się dowiedzieć wszystkiego, za dużo już przed nim ukrywali.

- Rozwodzimy się.

Demi

Weszła po cichu do domu modląc się w duchu, by matka już spała w swoim łóżku. Sama. 

Dochodziła godzina 22, oczy lepiły jej się niemiłosiernie, więc tylko ściągnęła buty z nóg, układając je byle jak na półce i na palcach weszła na piętro. Otworzyła drzwi do swojego pokoju, nasłuchując. 

Cisza.

Cisza w całym domu. 

- I dobrze... - powiedziała do siebie, wchodząc do pomieszczenia. 

Jak zwykle zamknęła drzwi na klucz i rozebrała się do bielizny. Zatrzymała się przed lustrem, jednak gdy spojrzała sobie w twarz, nie ukrywała rozbawienia; wyglądała jak postać z horroru, gdy jej makijaż spłynął wraz ze łzami. Uznała, że lepiej będzie, kiedy zmyje go teraz, niżby poplamić całą poduszkę mascarą.

Weszła do łazienki, nałożyła na wacik toniku do demakijażu i zaczęła go powoli zmywać. Po skończonej robocie jeszcze bardziej chciało jej się spać; tak na nią działał jakikolwiek tonik, którym musiała przemywać oczy. Niewiele myśląc powróciła do pokoju i rzuciła się na łóżko. Nie minęło 10 minut, jak oddała się objęciom Morfeusza.

***

W tym rozdziale chciałam Was zapoznać z codziennymi problemami, z jakimi będą musieli się zmagać główni bohaterowie. Chciałam, żebyście ich lepiej poznali i z pewnością lepiej zrozumieli ich decyzje, które będą musieli podejmować w przyszłości. Wiecie już kim jest każdy z bohaterów :). Myślę, że rozdział jest udany, ale to Wam pozostawiam opinię :*