Prolog

Człowiek. Winna samego siebie istota myśląca. Ugodzona strzałą egzystencji ziemskiej, zapomniała, skąd pochodzi. Czuje. Kocha. Cierpi. Żyje... Człowiek. Co niesie? Niesie swoje oczy, nos i dłonie. Bo świat jest ślepy. Niepojęty. Pusty. Dni kończą się tak, jak zaczynają. Tak samo ludzka pasja, ludzkie bicie serca... I miłość. Która rozdarta jest nie do uleczenia.  Teatr cieni. Struny uczuć i pustki oczodołów. Człowiek, a jednak coś więcej.